Archiwa tagu: wiertarka słupowa

Wiertarki słupowe i kadłubowe

Wiertarki słupowe i kadłubowe to urządzenia, które mają sztywny stojak – w kształcie skrzynkowym, a ich słup jest wydrążonym walcem.

Większość tych maszyn ma najczęściej mechaniczny posuw wrzeciona. Jednak można na nich wykonywać obróbkę otworów, przy wykorzystaniu w tym celu posuwu ręcznego.

Wiertarki słupowe i kadłubowe mają skrzynkę prędkości, która przenosi napęd silnika na wrzeciono. Stamtąd napęd przenoszony jest do skrzynki posuwów, a potem przechodzi przez przekładnię ślimakową na kółko zębate. Przesuwa zębatkę razem z tuleją wrzeciona i z wrzecionem roboczym.

Cechy charakterystyczne układu kinematycznego w/w wiertarek:

  1. Wrzeciono porusza się ruchem obrotowym i jednocześnie ruchem posuwowym prostoliniowym, w stosunku do nieruchomego korpusu wrzeciennika.

  2. Mechanizm posuwów napędzany jest przez wrzeciono. Przy zmianach prędkości obrotowej wrzeciona posuw wrzeciona – w milimetrach na jeden obrót – zostaje bez zmiany.

  3. Obrabiany przedmiot pozostaje nieruchomy.

W końcówce wrzeciona wiertarek mocowane są – za pomocą tulei redukcyjnych, uchwytów szczękowych samocentrujących i oprawek szybkomocujących – narzędzia do obróbki otworów.

Wiertarki mogą być wyposażone w różnego rodzaju stoły, które mają rowki teowe, służące do zamocowania obrabianych przedmiotów.

Wyróżniamy następujące rodzaje stołów wiertarek:

– stoły zwykłe, na których stawia się lekkie przedmioty; można je łatwo przesuwać pod wrzecionem; wierci się na nich przedmioty, w które osie wierconych otworów nie muszą być dokładnie rozstawione; stoły te mają pionowy posuw ręczny, za pomocą śruby i nakrętki,

– stoły krzyżowe do mocowania ciężkich przedmiotów i do wiercenia dokładnie rozstawionych otworów; stoły takie mogą mieć wzdłużny i poprzeczny ruch ustawczy, które można uzyskać dzięki dwóm śrubom, wzajemnie prostopadłym, obracanym ręcznie; śruby mogą mieć liniowe i obrotowe podziałki, które umożliwiają dokładne określanie wielkości przesuwów; stoły te mogą być też wyposażone w czujniki zegarowe, nastawiane za pomocą płytek wzorcowych, dzięki którym można dokładnie rozstawiać osie wierconych otworów,

– stoły wspornikowe są zawieszone na prowadnicach stojaka lub na słupie wiertarki, a podpiera je śruba; poruszają się pionowo; zaciskane są na prowadnicach lub na słupie, na różnych wysokościach, zależnie od wysokości obrabianego przedmiotu,

– stoły płytowe znajdują się na płycie podstawy wiertarki; sztywniejsze są od stołów wspornikowych, ponieważ nie są przesuwane w kierunku pionowym,

– stoły obrotowe są mocowane na stołach zwykłych i krzyżowych; można na nich wiercić otwory na okręgu zamocowanego na nich przedmiotu i w przedmiotach, które zamocowane są na okręgu stołu; wiercenie otworów w przedmiotach, znajdujących się na stołach obrotowych następuje kolejno, to znaczy, że po wykonaniu obróbki na jednym przedmiocie obraca się stół i mocuje się kolejny przedmiot przygotowany do wiercenia w nim otworu;

Wiertarki słupowe, ze względu na ich dużą uniwersalność stosowane są często w warsztatach naprawczych, usługowych i rzemieślniczych. Słup tych wiertarek jest tańszy od stojaka kadłubowego z prowadnicami pionowymi. Wzdłuż słupa można mocować na różnej wysokości stół wiertarki, który ma możliwość obracania się wokół słupa, razem z pionową zębatką. Pozwala to na szybsze nastawienie urządzenia do wiercenia otworów w dużych i ciężkich przedmiotach. Umożliwia też ustawianie wysokich przedmiotów, bezpośrednio na powierzchni płyty – co uważa się za główną zaletę tych urządzeń.

Wiertarka pionowa, słupowa  6GCO

Wiertarka pionowa, słupowa 6GCO

Wiertarki kadłubowe to wydajne maszyny, stosowane często przy produkcji seryjnej. Cechuje je duża sztywność.

Wiertarki te mogą mieć nieprzesuwny napęd wrzeciona, a wrzeciennik przesuwny lub napęd wrzeciona umieszczony we wrzecienniku przesuwnym pionowo. W tych pierwszych stół można przesuwać ręcznie po pionowych prowadnicach stojaka i zaciskać na prowadnicach, na żądanej wysokości (podobnie, jak przy przesuwaniu wrzeciennika).

Maszyny te mają jednak kilka wad, np. trudno montuje się w nich długie wrzeciona w dwóch oddzielnych korpusach, które muszą być ściśle współosiowe. W sytuacji niskiego ustawienia wrzeciennika duża jest odległość wiertła do tulei odciążającej, gdy wrzeciono może ulegać drganiom skrętnym i odkształceniom skrętnym sprężystym. Droższe jest też ich wykonanie, ponieważ mają one osobne korpusy skrzynki prędkości i wrzeciennika.

W wiertarkach słupowych wrzeciennik ma mechanizm napędu, posuwów wrzeciona i tuleję wrzecionową, która wysuwa się razem z wrzecionem. Maszyny te mają bezstopniową przekładnię w napędzie wrzeciona, która pozwala na dobranie najbardziej właściwej prędkości skrawania materiału i narzędzia obrabianego. Są one bardziej wydajne przy dużej trwałości ostrzy narzędzi. Można w nich też w łatwy sposób regulować prędkość obrotową wrzeciona podczas skrawania.

Wadą tych maszyn są: ciężki i przesuwny wrzeciennik, drgania całego wrzeciennika spowodowane ulokowaniem przekładni zębatych mechanizmu napędowego wrzeciona w korpusie, w którym znajduje się wrzeciono i drgania wrzeciennika związane z niedokładnym wyważeniem wirnika silnika elektrycznego.

Wiertarki lżejsze posiadające mniejsze silniki, o mniejszej prędkości obrotowej, dużej mocy i dokładnie wyważonych wirnikach. Są mniej narażone na drgania silnika elektrycznego.

Wiertarki z przesuwnym wrzeciennikiem mają coraz częściej ułożyskowane wrzeciono z tuleją, mechanizm napędowy i mechanizm posuwów wrzeciona.

Wiertarki z wrzecionem niewysuwanym z wrzeciennika to maszyny przeznaczone do obróbki otworów narzędziami ze stali szybkotnącej i do wiercenia otworów o ostrzach z węglików spiekanych. Mają one dwanaście stopni prędkości obrotowych. Duże posuwy z mechanicznym posuwem wrzeciennika przeznaczone są do zgrubnego rozwiercania otworów i nacinania gwintów w otworach za pomocą noża.

Wrzeciennik tych wiertarek ma szybki powrotny posuw do góry i ma możliwość szybkiego wycofania narzędzia z otworu.

W łożyskach tocznych, które są bezpośrednio osadzone w korpusie wrzeciennika obraca się wrzeciono wiertarki. Jest ono bardzo krótkie (nie musi wysuwać się z wrzeciennika).

W wiertarkach z wrzecionem niewysuwanym z wrzeciennika mają osiową siłę skrawania, która działa na dużym ramieniu, tj. odległość od osi wrzeciona do pionowych prowadnic stojaka. Następuje zukosowanie wrzeciennika w granicach luzów na prowadnicach. Mogą wówczas powstać zakłócenia obróbki i niedokładności wierconych otworów, przy większych obciążeniach wrzeciona – co jest wadą tych maszyn.

Wiertarki z wrzecionem niewysuwanym z wrzeciennika mają też mniej czuły posuw ręczny, spowodowany większą masą wrzeciennika, w porównaniu do masy wysuwanego wrzeciona – co również uważa się za ich wadę.