Archiwa tagu: wiertarka

Wiertarki – pozostałe rodzaje

Wiertarki szeregowe to szereg jednakowych wiertarek stołowych słupowych lub stojakowych, ustawionych obok siebie na jednej żeliwnej podstawie. Maszyny te mają wspólny nieruchomy lub wspornikowy stół, który może przesuwać się pionowo. Narzędzia do obróbki otworów mocowane są w końcówkach ich wrzecion.

Każda wiertarka ma ustawianą prędkość obrotową i posuw wrzeciona, odpowiednio do wykorzystywanego przez nią narzędzia.

Podczas zadania obróbczego przedmioty przesuwane są kolejno na stole od jednej wiertarki do drugiej, obrabiając stopniowo otwory różnymi narzędziami.

Te ustawione szeregowo maszyny wykorzystywane są często podczas wielkoseryjnej i masowej produkcji małych przedmiotów, gdzie obsługiwane są przez jednego pracownika.

Wiertarki kopiarki punktowe to urządzenia, których praca polega na wierceniu z kopiowaniem punktowym. Obróbka na nich polega na wierceniu dokładnie rozstawionych otworów (podczas gdy stół krzyżowy maszyny jest ręcznie nastawiany w stosunku do osi wrzeciona), przy pomocy kopiowania wzorcowego rozstawienia kołków pozycyjnych w płycie wzornikowej.

Obecnie maszyny te są rzadko stosowane.

Wiertarki promieniowe to maszyny stosowane przy obróbce dużych i ciężkich przedmiotów. Ich zadaniem jest wiercenie i roztaczanie otworów o większych średnicach.

Wyróżnia się wiele rodzajów wiertarek promieniowych:

– wiertarki promieniowe zwykłe,

– wiertarki promieniowe ze skrętnym wrzeciennikiem,

– wiertarki promieniowe z przegubowym ramieniem,

– wiertarki promieniowe ze stołem wspornikowym,

– wiertarki promieniowe ścienne,

– wiertarki promieniowe na łożu,

– wiertarki promieniowe wózkowe,

– wiertarki promieniowe torowe,

– wiertarki promieniowe suwnicowe;

W wiertarkach promieniowych wrzeciennik przesuwany jest wzdłuż obrotowego ramienia wiertarki. Wrzeciono może być wtedy ustawione według tzw. współrzędnych biegunowych, w odniesieniu do różnie rozstawionych otworów znajdujących się na płaszczyźnie obrabianego przedmiotu.

Wiertarki promieniowe można wykorzystywać też np. do wiercenia małych otworów pod śruby złączne, gwintowania otworów pod wkręty w określonym, obrabianym przedmiocie. Dlatego urządzenia te mają dużą rozpiętość prędkości obrotowych, posuwów, oraz dużą liczbę stopni prędkości obrotowych wrzeciona i stopni posuwów.

W celu umożliwienia szybszej wymiany narzędzi, używa się często w tych wiertarkach uchwyty szybkomocujące. Do usprawnienia zmiany prędkości obrotowych i posuwów, stosuje się ich preselekcję.

Wiertarki promieniowe z ustawianymi stołami płytowymi mogą obrabiać otwory w małych i lekkich przedmiotach, które podczas wiercenia zamieszczone są w rowkach teowych, a mocowane są często przy użyciu uchwytów lub przyrządów wiertarskich.

Obrabiarki te posiadają często tuleję obrotową na słupie i napędowy silnik na wrzecienniku, który ma mechanizm napędu i posuwów wrzeciona przesuwany poziomo na ramieniu wiertarki.

Wiertarki rewolwerowe są to wiertarki posiadające najczęściej sześć wrzecion, które umieszczone są w głowicy rewolwerowej, od której pochodzi nazwa maszyny. Wrzeciona zmienia się kolejno podczas pracy, przez pokręcenie głowicy. Ta szybka zmiana narzędzi sprawia, że maszyny tego typu są bardzo wydajne podczas obróbki otworów.

Ustawione w pozycji pionowej wrzeciona z końcówką skierowaną w dół włącza się, z odpowiednią prędkością obrotową dla zamocowanego w końcówce narzędzia.

Wiertarki rewolwerowe stosowane były głównie przy produkcji seryjnej. Obecnie rzadko są wykorzystywane, biorąc pod uwagę znacznie większą popularność obrabiarek CNC.

Wiertarki wielowrzecionowe mają od kilku, do kilkudziesięciu wrzecion. Maszyny te budowane były w tzw. układzie pączkowym, to znaczy, że jeden ich silnik elektryczny napędzał przez skrzynkę prędkości cały pęczek wiertarskich wrzecion przestawnych.

Urządzenia te mają wielowrzecionowy wrzeciennik, którego posuw napędzany jest osobnym silnikiem elektrycznym.

Wiertarki wielowrzecionowe, to maszyny przeznaczone do jednoczesnej obróbki wielu otworów w danym przedmiocie. Podczas obróbki wrzeciona w tych wiertarkach rozstawione są według rozstawienia osi otworów obrabianych, które są jednocześnie obrabiane, podczas jednego ruchu posuwowego całego wrzeciennika.

Wiertarki te są obecnie rzadko stosowane.

Wiertarki do głębokich otworów to urządzenia, które przeznaczone są do wiercenia głębokich otworów w przemyśle zbrojeniowym, najczęściej przy produkcji luf, ale też w budowie maszyn, podczas wykonywania wałów ciężkich maszyn i ich wrzecion.

Podczas wiercenia narzędzia wiertarek nie mogą być ostrzone, ponieważ zmniejszyło by to znacznie dokładność ich pracy, tj. dokładność kształtu i średnicy otworu. Z tego powodu podczas obróbki tymi wiertarkami stosuje się specjalne narzędzia, odpowiednie układy wiertarek i określa się dokładnie sposoby ich pracy.

Urządzenia tego typu, stosowane przy obróbce przedmiotów o kształcie obrotowych brył to maszyny poziome. Otwory głębokie o niewielkiej średnicy obrabiane są przez wiertarki pionowe wielowrzecionowe, przystosowane do wiercenia w produkcji masowej.

Budowa wiertarek poziomych do głębokich otworów zbliżona jest do budowy tokarek. Podczas procesu skrawania kinematycznego w/w wiertarka też podobnie pracuje, jak tokarka, tzn. przedmiot obrabiany w niej obraca się, a wiertło wykonuje ruch posuwowy.

Gwinciarki to urządzenia stosowane do gwintowania otworów, za pomocą gwintowników. Wykorzystywane są w średnio i wielkoseryjnej produkcji.

Maszyny te mogą też nacinać gwinty zewnętrzne, przy pomocy naczynek w oprawkach.

Obrabiane przez nie przedmioty zamocowane są najczęściej w imadłach lub w urządzeniach specjalnie przeznaczonych do tego celu.

Gwinciarki mają wrzeciono z posuwem mechanicznym, który odpowiada skokowi nacinanego gwintu. Uzyskuje się go przez założenie odpowiednich wymiennych kół zębatych. Urządzenie, które dociska narzędzie do obrabianego przedmiotu jest elastyczne. Można dzięki niemu usuwać pojawiające się czasem niewielkie różnice, między posuwem mechanicznym narzędzia, a skokiem gwintu.

Maszyny te wyposażone są w specjalny zderzak nastawczy, który działa na sprzęgło poślizgowe napędu i – co ważne – pozwala ustalić wielkości przesuwu wrzeciona maszyny. Mogą też posiadać przyrząd, który zabezpiecza ich gwintownik przed ewentualnym uszkodzeniem, w sytuacji jego zakleszczenia w otworze.

Gwinciarki pracują w jednokrotnym lub powtarzanym wielokrotnie cyklu półautomatycznym.

Wiertarki słupowe i kadłubowe

Wiertarki słupowe i kadłubowe to urządzenia, które mają sztywny stojak – w kształcie skrzynkowym, a ich słup jest wydrążonym walcem.

Większość tych maszyn ma najczęściej mechaniczny posuw wrzeciona. Jednak można na nich wykonywać obróbkę otworów, przy wykorzystaniu w tym celu posuwu ręcznego.

Wiertarki słupowe i kadłubowe mają skrzynkę prędkości, która przenosi napęd silnika na wrzeciono. Stamtąd napęd przenoszony jest do skrzynki posuwów, a potem przechodzi przez przekładnię ślimakową na kółko zębate. Przesuwa zębatkę razem z tuleją wrzeciona i z wrzecionem roboczym.

Cechy charakterystyczne układu kinematycznego w/w wiertarek:

  1. Wrzeciono porusza się ruchem obrotowym i jednocześnie ruchem posuwowym prostoliniowym, w stosunku do nieruchomego korpusu wrzeciennika.

  2. Mechanizm posuwów napędzany jest przez wrzeciono. Przy zmianach prędkości obrotowej wrzeciona posuw wrzeciona – w milimetrach na jeden obrót – zostaje bez zmiany.

  3. Obrabiany przedmiot pozostaje nieruchomy.

W końcówce wrzeciona wiertarek mocowane są – za pomocą tulei redukcyjnych, uchwytów szczękowych samocentrujących i oprawek szybkomocujących – narzędzia do obróbki otworów.

Wiertarki mogą być wyposażone w różnego rodzaju stoły, które mają rowki teowe, służące do zamocowania obrabianych przedmiotów.

Wyróżniamy następujące rodzaje stołów wiertarek:

– stoły zwykłe, na których stawia się lekkie przedmioty; można je łatwo przesuwać pod wrzecionem; wierci się na nich przedmioty, w które osie wierconych otworów nie muszą być dokładnie rozstawione; stoły te mają pionowy posuw ręczny, za pomocą śruby i nakrętki,

– stoły krzyżowe do mocowania ciężkich przedmiotów i do wiercenia dokładnie rozstawionych otworów; stoły takie mogą mieć wzdłużny i poprzeczny ruch ustawczy, które można uzyskać dzięki dwóm śrubom, wzajemnie prostopadłym, obracanym ręcznie; śruby mogą mieć liniowe i obrotowe podziałki, które umożliwiają dokładne określanie wielkości przesuwów; stoły te mogą być też wyposażone w czujniki zegarowe, nastawiane za pomocą płytek wzorcowych, dzięki którym można dokładnie rozstawiać osie wierconych otworów,

– stoły wspornikowe są zawieszone na prowadnicach stojaka lub na słupie wiertarki, a podpiera je śruba; poruszają się pionowo; zaciskane są na prowadnicach lub na słupie, na różnych wysokościach, zależnie od wysokości obrabianego przedmiotu,

– stoły płytowe znajdują się na płycie podstawy wiertarki; sztywniejsze są od stołów wspornikowych, ponieważ nie są przesuwane w kierunku pionowym,

– stoły obrotowe są mocowane na stołach zwykłych i krzyżowych; można na nich wiercić otwory na okręgu zamocowanego na nich przedmiotu i w przedmiotach, które zamocowane są na okręgu stołu; wiercenie otworów w przedmiotach, znajdujących się na stołach obrotowych następuje kolejno, to znaczy, że po wykonaniu obróbki na jednym przedmiocie obraca się stół i mocuje się kolejny przedmiot przygotowany do wiercenia w nim otworu;

Wiertarki słupowe, ze względu na ich dużą uniwersalność stosowane są często w warsztatach naprawczych, usługowych i rzemieślniczych. Słup tych wiertarek jest tańszy od stojaka kadłubowego z prowadnicami pionowymi. Wzdłuż słupa można mocować na różnej wysokości stół wiertarki, który ma możliwość obracania się wokół słupa, razem z pionową zębatką. Pozwala to na szybsze nastawienie urządzenia do wiercenia otworów w dużych i ciężkich przedmiotach. Umożliwia też ustawianie wysokich przedmiotów, bezpośrednio na powierzchni płyty – co uważa się za główną zaletę tych urządzeń.

Wiertarka pionowa, słupowa  6GCO

Wiertarka pionowa, słupowa 6GCO

Wiertarki kadłubowe to wydajne maszyny, stosowane często przy produkcji seryjnej. Cechuje je duża sztywność.

Wiertarki te mogą mieć nieprzesuwny napęd wrzeciona, a wrzeciennik przesuwny lub napęd wrzeciona umieszczony we wrzecienniku przesuwnym pionowo. W tych pierwszych stół można przesuwać ręcznie po pionowych prowadnicach stojaka i zaciskać na prowadnicach, na żądanej wysokości (podobnie, jak przy przesuwaniu wrzeciennika).

Maszyny te mają jednak kilka wad, np. trudno montuje się w nich długie wrzeciona w dwóch oddzielnych korpusach, które muszą być ściśle współosiowe. W sytuacji niskiego ustawienia wrzeciennika duża jest odległość wiertła do tulei odciążającej, gdy wrzeciono może ulegać drganiom skrętnym i odkształceniom skrętnym sprężystym. Droższe jest też ich wykonanie, ponieważ mają one osobne korpusy skrzynki prędkości i wrzeciennika.

W wiertarkach słupowych wrzeciennik ma mechanizm napędu, posuwów wrzeciona i tuleję wrzecionową, która wysuwa się razem z wrzecionem. Maszyny te mają bezstopniową przekładnię w napędzie wrzeciona, która pozwala na dobranie najbardziej właściwej prędkości skrawania materiału i narzędzia obrabianego. Są one bardziej wydajne przy dużej trwałości ostrzy narzędzi. Można w nich też w łatwy sposób regulować prędkość obrotową wrzeciona podczas skrawania.

Wadą tych maszyn są: ciężki i przesuwny wrzeciennik, drgania całego wrzeciennika spowodowane ulokowaniem przekładni zębatych mechanizmu napędowego wrzeciona w korpusie, w którym znajduje się wrzeciono i drgania wrzeciennika związane z niedokładnym wyważeniem wirnika silnika elektrycznego.

Wiertarki lżejsze posiadające mniejsze silniki, o mniejszej prędkości obrotowej, dużej mocy i dokładnie wyważonych wirnikach. Są mniej narażone na drgania silnika elektrycznego.

Wiertarki z przesuwnym wrzeciennikiem mają coraz częściej ułożyskowane wrzeciono z tuleją, mechanizm napędowy i mechanizm posuwów wrzeciona.

Wiertarki z wrzecionem niewysuwanym z wrzeciennika to maszyny przeznaczone do obróbki otworów narzędziami ze stali szybkotnącej i do wiercenia otworów o ostrzach z węglików spiekanych. Mają one dwanaście stopni prędkości obrotowych. Duże posuwy z mechanicznym posuwem wrzeciennika przeznaczone są do zgrubnego rozwiercania otworów i nacinania gwintów w otworach za pomocą noża.

Wrzeciennik tych wiertarek ma szybki powrotny posuw do góry i ma możliwość szybkiego wycofania narzędzia z otworu.

W łożyskach tocznych, które są bezpośrednio osadzone w korpusie wrzeciennika obraca się wrzeciono wiertarki. Jest ono bardzo krótkie (nie musi wysuwać się z wrzeciennika).

W wiertarkach z wrzecionem niewysuwanym z wrzeciennika mają osiową siłę skrawania, która działa na dużym ramieniu, tj. odległość od osi wrzeciona do pionowych prowadnic stojaka. Następuje zukosowanie wrzeciennika w granicach luzów na prowadnicach. Mogą wówczas powstać zakłócenia obróbki i niedokładności wierconych otworów, przy większych obciążeniach wrzeciona – co jest wadą tych maszyn.

Wiertarki z wrzecionem niewysuwanym z wrzeciennika mają też mniej czuły posuw ręczny, spowodowany większą masą wrzeciennika, w porównaniu do masy wysuwanego wrzeciona – co również uważa się za ich wadę.

Wiertarki stołowe

Wiertarki stołowe to urządzenia małe i lekkie, które mogą być zamocowywane na stołach warsztatowych. Często używane są do wiercenia małych otworów w przedmiotach o niedużej wielkości. Obrabiarki te składają się z następujących elementów:

  • stół dolny z otworami do mocowania,

  • stalowa kolumna,

  • stół ruchomy,

  • wrzeciono,

  • komora przekładniowa,

  • silnik napędowy,

  • pokrętło regulacji skoku wrzeciona,

  • pokrętło naciągu pasków klinowych,

  • dźwignia posuwu wzdłużnego,

  • osłona uchylna uchwytu wiertarskiego,

  • pokrętło blokady stołu ruchomego;

Przy wierceniu niewielkich otworów tymi maszynami, prędkości obrotowe ich wrzecion  muszą mieć 5000 obr/min (lub więcej), aby uzyskać właściwą prędkość skrawania.

Wiertarka stołowa WSD 16

Wiertarka stołowa WSD 16

Wiertarki stołowe mają najczęściej ręczny posuw wrzeciona, w którym zamocowuje się narzędzie. Maszyny te mogą mieć też mechaniczny posuw – od krzywki bębnowej lub tarczowej. Mogą wiercić otwory o największej średnicy, wynoszącej 15 mm.

Wrzeciono tych urządzeń ma cztery prędkości obrotowe, osiągające od 450 do 3000 obr/min. Po zakończeniu wiercenia otworu wraca ono samoczynnie na swoje miejsce.

Wiertarki stołowe mają odchylny elektryczny silnik napędowy, który napina i luzuje pasek klinowy. Wyposażone są często w zderzak przesuwany pokrętłem, dzięki któremu można ustawić pożądaną, określoną głębokość wiercenia. Z przodu wrzeciennika mają też pokrętła, które umożliwiają odczytywanie ustawienia zderzaka, z dokładnością do 0,01 mm.

Rodzaje wiertarek

Isteniej wiele rodzajów wiertarek. Poniżej przedstawiamy jeden z najpowszechniejszych podziałów tych obrabiarek:

1. Wiertarki stołowe.

2. Wiertarki słupowe i stojakowe:

– wiertarki słupowe,

– wiertarki stojakowe,

– wiertarki z wrzecionem niewysuwanym z wrzeciennika;

3. Wiertarki szeregowe.

4. Wiertarki kopiarki punktowe.

5. Wiertarki promieniowe.

Wiertarka promieniowa CSEPEL RF 50 / 1250

Wiertarka promieniowa CSEPEL RF 50 / 1250

6. Wiertarki rewolwerowe.

7. Wiertarki wielowrzecionowe.

8. Wiertarki do głębokich otworów.

9. Gwinciarki.

Wiertarki do metalu

Wiertarki są to obrabiarki, których głównym zadaniem obróbczym jest wykonywanie otworów.

Najczęściej wykorzystywanym narzędziem wiertarki jest wiertło kręte, które może wykonywać ruch obrotowy i ruch posuwowy prostoliniowy. Wiertło skrawa dwoma ostrzami przedmiot metalowy, który znajduje się podczas wykonywania tego zadania w pozycji nieruchomej.

Na wiertarkach można realizować też bardziej skomplikowane zadania obróbcze, do wykonania których należy wyposażyć wiertarkę w specjalne noże, np. głowiczki. Nóż wykonuje wtedy ruch obrotowy i posuwowy prostoliniowy, a przedmiot który jest obrabiany pozostaje nieruchomy.

Podczas wiercenia największą siłą z sił skrawania jest siła wzdłużna. Musi ją pokonać siła posuwowa. W stojaku wiertarki dochodzi do naprężeń gnących i rozciągających. Stojak, w wyniku siły wzdłużnej, ugina się sprężyście w stronę tyłu wiertarki. Stół wspornikowy podobnie, ugina się sprężyście do dołu, a w jego stronę pochyla się wrzeciono. Stosunek pochylenia wrzeciona, mimo że jest niewielki, ujemnie wpływa na dokładność pracy maszyny. Ugięcia stojaka i stołu odpowiedzialne są za to, że oś wierconego otworu nie jest prostopadła do powierzchni, w której jest wiercony otwór. Siła oddziałująca na wiertło powoduje naprężenia i odkształcenia sprężyste skrętne, ale nie wpływają one znacząco na dokładność wiercenia.

Wiertarka koordynacyjna BKOE 400X630

Wiertarka koordynacyjna BKOE 400X630

W czasie wiercenia stojaki i stoły wiertarek muszą być sztywne. Im bardziej są sztywne, tym mniejsze są ich odkształcenia podczas procesu wiercenia. Dopuszcza się odchyłkę prostopadłości osi wrzeciona do powierzchni stołu wiertarki wynoszącą 1mm na długość 1000 mm, przy wierceniu z największą siłą posuwową wiertarki.

Od wytrzymałości wiertła zależny jest podczas wiercenia posuw wrzeciona, a wielkość średnicy wiertła  ma wpływ na jego wytrzymałość. Najbardziej wytrzymałe są wiertła o dużej średnicy, ponieważ mogą one przenieść większy moment obrotowy skrawania i większą siłę wzdłużną.

Od średnicy wiertła zależy też prędkość obrotowa wrzeciona. Do ekonomicznego wiercenia otworu o najmniejszej średnicy dla danej wiertarki, wykorzystuje się  największą prędkość obrotową wrzeciona. Jeśli jest ona już ustalona i zaprojektowany jest mechanizm napędowy wiertarki, sprawdza się wtedy maksymalne prędkości obwodowe kół zębatych. Przy tych z zębami nacinanymi nie mogą przekraczać v=7m/s, przy kołach z zębami szlifowanymi v=10 m/s, a przy kołach z zębami skośnymi v=15 m/s.

Prędkości obrotowe wrzecion są ograniczane przez największe dopuszczalne prędkości obwodowe kół zębatych.

Wiertarka przeznaczona do wiercenia otworów o niewielkich średnicach ma tylko pasowy napęd, bezstopniowy napęd cierny lub ich wrzeciono sprzęgnięte jest bezpośrednio z wałem silnika napędowego. Wiertarka szybkobieżna ma z kolei  największą prędkość obrotową wrzeciona, która przystosowuje się do wiercenia otworów w brązie lub w wielkich stopach o małych średnicach.

W zwykłych wiertarkach do małych otworów maksymalne prędkości dochodzą do 3000 obr/min. Umożliwia to ekonomiczne wiercenie otworów w stali już od średnicy 2,5 mm.

Prędkości obrotowe wrzeciona, uszeregowane według ciągu arytmetycznego stosuje się w wiertarkach o stopniowanym napędzie pasowym. Napęd stopniowany wrzeciona, za pomocą przekładni zębatych wykorzystuje się w nowoczesnych wiertarkach, stosowanych przy obróbce otworów o większych średnicach. W takich maszynach prędkości obrotowe tworzą znormalizowany ciąg geometryczny.

Nowoczesne wiertarki wspornikowe dużej wielkości mogą wykorzystać swoją pełną moc podczas wiercenia wiertłami z płytkami z węglików spiekanych. Wiercą one otwory (np. w: żeliwie, stalach stopowych, twardych stalach węglowych), przy małych kątach natarcia. Wykorzystywane są też do skrawania w masach plastycznych lub szkle. Można nimi również wiercić otwory w stopach lekkich, wykorzystując dużą prędkość skrawania, przy małym posuwie.

Wiertarki do metalu, szczególnie duże i nowoczesne wspornikowe z płytkami z węglików spiekanych, mogą przy wierceniu uzyskiwać pełną moc (co jest niemożliwe przy wierceniu otworów o największej średnicy, wiertarkami z wiertłami ze stali szybkotnącej, bo muszą mieć małe posuwy). Mogą one skrawać otwory w twardych stalach węglowych i stopowych, narzędziami z węglików spiekanych.

Wiertła z ostrzami z węglików spiekanych osiągają podczas wiercenia prędkości obrotowe wrzeciona większe o dwa razy niż podczas wiercenia (z tym samym posuwem) wiertłami ze stali szybkotnącej.

Do wiercenia narzędziami o ostrzach z węglików spiekanych najbardziej nadają się wiertarki stosowane do wiercenia otworów o dużych średnicach, ponieważ mają one większą moc. Wolniejsze jest na nich jednak osiąganie szybkości skrawania, bo ograniczają średnicę najmniejszych wierconych otworów i mają małe prędkości obrotowe wrzeciona (trudno je zwiększyć, przy dużych prędkościach obwodowych kół zębatych).

W wiertarkach do wiercenia narzędziami o ostrzach z węglików spiekanych wykorzystuje się często napęd kół zębatych ze skośnymi zębami, ponieważ lepiej przenosi większe moce, niż koła o prostych zębach (w sytuacji, gdy osiąga większe prędkości obrotowe).

Podczas wiercenia osiąga się największą siłę skrawania ze wszystkich możliwych rodzajów obróbki otworów. Napędzający wiertarkę silnik elektryczny napędza pompę chłodziwa, oleju smarującego i pompę olejową obiegu sterowania hydraulicznego. Mała prędkość posuwu powoduje, że moc napędu posuwu wrzeciona też jest niewielka.

W oparciu o moc skrawania dobiera się w wiertarkach moc silnika elektrycznego. Nowoczesne wiertarki posiadają pompki, które są osobno napędzane małymi silnikami elektrycznymi.

Wiertarki wyposażone w narzędzia o ostrzach z węglików spiekanych, przy wyższych prędkościach obrotowych mają stały zakres mocy wiertarki, a przy niższych prędkościach mają stały moment obrotowy i zmienną moc.